Od rana do wieczora

Dobrze, że rano nikt mnie nie widział. Pies próbował  zmobilizować mnie do wstania, a ja naciągałam kołdrę na głowę. Ale jedno spojrzenie za okno spowodowało, że prędko wyskoczyłam z łóżka. Mgła, piękna biała mgła! Nawet łóżko zostawiłam niepościelone, złapałam aparat i psa, i pobiegłyśmy do parku. Łaziłyśmy prawie dwie godziny. A mgła to się podnosiła, to opadała nisko, słońce się chowało albo świeciło. Nie czułam mrozu, bo powietrze było łagodne i bezwietrzne. Jutro też ma być ładny dzień...

A wieczorem na deser piękny zachód.