A w plenerze...

Sobotnia pogoda nie zachęcała do wyjścia z domu - szaro, pochmurno, zimny wiatr. Ale rozsądek zwyciężył i postanowiliśmy choć na chwilę wybrać się za miasto. Kierunek rozważaliśmy biorąc pod uwagę warunek, żeby pies nie za bardzo utytłał się w błocie. Stanęło na maruńskich łąkach – tam nie powinno być zbyt mokro. Ale tam łąki poprzecinane są rowami z wodą, a woda to żywioł bobra. Bobry postanowiły się tam osiedlić i pracują nad stworzeniem sobie atrakcyjnej siedziby. Ciekawe, jak będzie się rozwijać inżynierska praca, i jak zmieni się krajobraz. Będziemy monitorować ;-)

Edit: jak ktoś chce zobaczyć lokatorów bobrowej siedziby powinien zajrzeć na bloga Pani Grażynki!

Dobry wybór – da się przejść suchą nogą. Choć na łące mnóstwo krecich kopców i terenu zbuchtowanego przez dziki.

Żurawie królują...

...zaraz obok druga para

Jakoś wiosny na pierwszy rzut oka nie widać

Rzeczka bobrowa – zatamowana woda się podniosła

Bobrowe dzieło sztuki

A tu chyba człowiek majstrował

Skrzyżowanie rowów okazało się wyśmienitym miejscem na bobrzą siedzibę

Bobra nie widziałam, wszędzie tylko ślady jego obecności

Zatamowana woda przepływa bokiem

A tu tama po lewej

A to zdecydowanie nie bóbr obgryzał drzewko na wysokości mojej głowy. Liczę na wyjaśnienia Leśnego

W lesie objawił się wiosenny kwiatek – wawrzynek wilczełyko

A na wiejskim stawku samiec tracza nurogęsi

I mazgi – bez takiego obrazka wpis nieważny ;-)